Бұл зерттеу Қазақстан тәуелсіздігінің алғашқы жылдарында жүзеге асырылған жекешелендіру саясатының азаматтық қоғамның дамуына және кеңірек демократияландыру процестеріне ықпалын зерттейді. Жекешелендірудің саяси өлшемдеріне назар аудара отырып, авторлар себеп-салдарлық байланыстарды анықтап, осы кезеңде орын алған әлеуметтік-саяси қайта құрулардың траекториясын сыни тұрғыдан бағалайды. Бұл процестер саяси жүйенің ауысуының кең контекстінде орын алғанын ескере отырып, зерттеу оның теориялық негізін модернизация теориясы парадигмасы шегінде орналастырады.

Зерттеудің негізгі мақсаты – Қазақстандағы азаматтық қоғамның қалыптасу динамикасын және саяси биліктің орталықтандырылуын зерттеу. Зерттеу осы екі институционалдық даму арасындағы ішкі шиеленісті көрсетеді, олардың бірін күшейту екіншісінің ілгерілеуіне жиі кедергі келтіреді. Тәуелсіздік алғаннан кейінгі алғашқы жылдарда пайда болғанына қарамастан, Қазақстанның саяси ландшафтын қалыптастыруды жалғастырып келе жатқан меценат пен клиент қарым-қатынасының ұзақ мерзімді салдарына ерекше назар аударылады. Тарихи және саяси талдауға сүйене отырып, зерттеу посткеңестік Қазақстандағы жекешелендіру, мемлекеттік шоғырландыру және демократияландыру арасындағы күрделі өзара әрекетті егжей-тегжейлі түсінуге тырысады.